piątek, 24 czerwca 2011

403. Mufasa Drapieżca-Łupieżca ;)


  Drodzy Czytelnicy! Co to się wydarzyło w domku, a właściwie ogródku! Mufasa pokazał mi kolejny raz, że regulację populacji ptasiej ma w małym pazurku, a ornitologia i techniki łowczo-łupieżcze to jego obszar badań i zainteresowań. luzak  Niebieściuch przyniósł Pańci sikorkę w prezencie, po czym nasza Właścicielka uwieczniła filmik obrazujący profesjonalizm jej pierwszego Kota, który z bijącym sercem chciałaby Wam pokazać! Ludziowate przejęły się co prawda losem ptaka, ale nie bądźmy tacy drobiazgowi luzak Ja tymczasem codziennie pod bacznym okiem Mufasy próbuję zdobyć mój pierwszy łup, korzystam z Ruskowych porad i jego bezcennych wskazówek! Na razie najlepszym moim rezultatem okazał się skok na gołębia zza krzaczka, w którym ukryta jest nasz baza. Skok ten niestety był nieudany, a ptak zamiast uciekać w przeciwnym kierunku, wleciał do naszego domku i nie dość, że przestraszył naszych Ludzi to jeszcze zestresowany narobił hałasu! Się działo! hehe 




Kot_Ursus
33 łapek (comments)

niedziela, 19 czerwca 2011

402. Pisklę Gołębia o Pani Myszy


  Tu jeszcze raz Pisklę Gołębia z poprzedniego postu. Zapomniałem wspomnieć Wam Drodzy Czytelnicy, iż zanim wyprowadziłem się z mieszkanka pod drzewem z moją Mamą, w mieszkaniu obok- na poziomie "minus 1" haha  pod domkiem tych Ludzi i ich Kocurów, mieszkała sobie Pani Mysz. Bardzo energiczna i żywiołowa. Co prawda zdarzało jej się niejednokrotnie częstować ziarnami, przeznaczonymi dla nas ptaków, ale nie mieliśmy jej tego za złe. Ta Pańcia przynosiła czasem pod jej norkę resztki żółtego sera, które nasza Mysia Sąsiadka przez noc zjadała. Byłem na tyle mały, że nie pamiętam dziś, czy aby w jej norkowe progi nie przybywał od czasu do czasu Pan Jeż, wszak i on bardzo gustował w tym smakołyku. O istnieniu naszej Pani Myszy wiedział tylko ten większy Kocur, ale szczęśliwie nigdy nie zapoznał się z nią kociobiście. Jej los również nie należałby do wesołych, gdyby w ramach rzekomej regulacji populacji gryzoni, wpadłaby w łapy tego futrzastego Drapieżnika. luzak  Podglądywał ją za to z okna, aż któregoś dnia Właściciele Ursusa zainteresowali się jego ciągłym przesiadywaniem na parapecie i po tym, jak dowiedzieli się, co tak przykuwa uwagę ich domowego  Olbrzyma, postanowili uwiecznić wybryki mojej byłej Sąsiadki na kamerce..luzak 




Kot_Ursus
35 łapek (comments)

środa, 15 czerwca 2011

401. Pisklę Gołębia wita!


 Chciałbym skorzystać z okazji, kiedy te dwa Kotowate harują w koszykach i przywitać się z Wami Szanowni Czytelnicy! Jestem Pisklęciem Gołębia, choć może już nie i około dwóch miesięcy temu, po wykluciu się z jajka, moja Gołębia Mama znalazła dla nas dom pod drzewem, mieszczącym się naprzeciwko domku Mufasy i Ursusa oraz ich Ludzi. Szczęśliwie te dwa Futrzaste Drapieżniki nigdy mnie nie zobaczyły i nigdy nie dowiedziały się o moim istnieniu, w przeciwnym razie byłoby już po mnie. Jestem pewny, że skorzystaliby z okazji i w ramach rzekomej regulacji ptasiej, zajęliby się moją piskloosobą bardziej dogłębnie. Jestem bardzo wdzięczny ich Ludziom, za to że trzymały z dala ode mnie Kotowate i za to, że nie za bardzo wtrącały się w moje gołębie życie, bo poza podpatrywaniem, nagrywaniem i fotografowaniem mnie, nic strasznego się nie działo. Cieszę się też, że uszanowały moje lokum pod drzewem, które dzieliłem z moją Mamą i że w pobliżu leżały ziarna, które chętnie spożywała. 

Ale tym Ludziom wstyd było z jednego powodu. Otóż, kiedy mnie pierwszy raz zobaczyli z okna, uznali, że jestem już tak stary, że zaraz umrę. Zmyliło ich to, że stale przesiadywałem w jednym miejscu, głęboko oddychałem, no i nie umiałem latać. A tak naprawdę jeszcze nie umiałem. Z wyglądu też raczej nie przypominałem dorosłego, żwawego gołębia. Ludziowate zaczęły więc szukać informacji w internecie, a że męczyło ich poczucie, że może cierpię, to też niebawem zadzwoniły do czegoś w rodzaju schroniska czy pogotowia dla zwierząt, aby zapytać, czy może potrzebuję pomocy i co ze mną zrobić. W odpowiedzi usłyszeli, żeby mnie nie ruszać i zaufać mojej Gołębiej Mamie, która mnie tu położyła, a przede wszystkim dowiedzieli się, że jestem Pisklakiem, a nie staruszkiem! Ta Pani i ten Pan bardzo się podirytowali swoją niewiedzą, bo jak to tak nie znać podstawowych spraw na temat piskląt i już kolejnego dnia przeglądali ptasie strony. W ogóle narzekali, że uczą się w życiu dziwnych i często jakiś abstrakcyjnych rzeczy, a tych związanych z przyrodą to nie za bardzo. A przecież człowiek jest częścią przyrody i powinien z nią obcować, a nie się od niej izolować! 
   Dawno temu opuściłem stare mieszkanko pod drzewem i wiem, że Ludziowate zastanawiają się, czy już samodzielnie latam i czy czasem nie przylatuję na ziarenko pod tamte okno. Niech bacznie patrzą, to może się dowiedzą... 



Kot_Ursus
15 łapek (comments)

środa, 1 czerwca 2011

400. W "Czerwonej Róży"


  Moje czwarte urodziny w tym roku nie należały do tak spektakularnych, jak te poprzednie, kiedy- to jako trzyletnia kociobistość- w Piwnicy pod Kocurrami oficjalnie stałem się jej prawowitym członkiem. Powróciłem pamięcią do czasu, kiedy Praprapraprapradziadzio Casco po wspaniałej przemowie, włożył na moją kudłatą głowę specjalnie dla mnie wykonany wianek i wruszyłem się. I choć od tamtego dnia wiele się zmieniło w moim Ursusikowym życiu, jak choćby uzyskanie dowodu kociobistego, czy rozpoczęcie kociostudiów na Kociarvardzie i KAWK-u, to pomimo to poczułem się jakoś dziwnie, wiedząc że z każdym dniem jestem coraz starszy. Do tego zbliżająca się wielkimi krokami kociosesja i stres związany z kolejnymi egzaminami tylko pogorszyły mój Olbrzymowy nastrój. Niebieściuch widząc moje opadnięte pędzelki, poskręcane wąsiki i nieokrzesany czupurek na grzbieciku, luzak  domyślił się, że coś jest nie tak. Dlatego też zaproponował mi wyjście do pewnego zajazdu, zwanego “Czerwoną Różą”, nawiasem mrucząc miejsca, do którego często chadzał już dawniej, zapewne wtedy, kiedy wymykał się z domku przez płot. Zaproszenie przyjąłem, ale podirytowany skrywaniem przede mną takiej tajemnicy, zapytałem Mufasę, dlaczego nigdy wcześniej nic nie wspominał o “Czerwonej Róży”. W odpowiedzi usłyszałem, że to miejsce głównie przeznaczone dla Rusków, a ja jako przedstawiciel Maine coonów mógłbym się tam nudzić. Natychmiast zaprzeczyłem, zarzucając mojemu Niebieskiemu Współmieszkańcowi, żeby nie był taki pewny. 
-Znam Cię Ursusie zbyt dobrze, abym mógł się mylić. Widząc dziś Twój smutny nastrój, w drodze wyjątku zabiorę Cię ze sobą, ale pamiętaj pójdziemy na chwilę i zaraz wracamy- pomruczał.
  Kiedy nasi Ludzie nie widzieli, po cichu wymknęliśmy się przez płot, Mufasa skacząc górą, a ja dołem czołgając się. luzak  Zastosowałem jedną z najnowszych metod wymykania się z ogródka na tzw. pchanie głową cegieł i kamieni do skutku.
   Po dotarciu do “Czerwonej Róży” szybko domyśliłem się, co Mufasa miał na myśli mrucząc, że to miejsce zostało pomyślane głównie o Ruskach. Nie za wielka przestrzeń, małe krzesła i stoliki w niebiskim odcieniu, niezbyt rozbudowane menu i kuchnia tylko z jednym kocim kucharzem i kilkoma kelnerami. Miejsce jakby bardziej nastawione na rozmowy niż konsumpcję. Hmm. Moim wyspecjalizowanym nosem próbowałem zlokalizować potrawy, jakie tu się serwuje, ale ku mojemu rozczarowaniu zorientowałem się, że za wiele się tu nie jada. A szkoda! Bo jak to tak? Akurat w czasie, kiedy wstąpiliśmy na tzw. okazałą przekąskę, która jak się później okazało nie za wiele z okazałością wspólnego miała, przy jednym ze stolików zasiadał Dziadzio Mufasy Heartbreaker oraz kilka innych Ruskowych kociobistości.


EC Starchild Heartbreaker


 Wszyscy na mój widok pokiwali z entuzjazmem głowami, zgadzając się do tego, że poważny ze mnie gabaryt i że wyglądam jak minaturkowy lew. Futerko z dumy napuszyło mi się na grzbieciku, po czym dosiedliśmy się. Podano nam smakowitą potrawę w specjalnie udekorowanych naczyniach z wygrawerowaną na nich czerwoną różą właśnie. Sądząc po ilości jedzenia uznałem, że to kociaperitif, a prawdziwe danie pojawi się za chwilę.  luzak


 Zacząłem prędko konsumować smakołyk, bo nie mogłem się doczekać, co jeszcze dostanę i całkiem przestałem wsłuchiwać się w rozmowy Rusków. A kiedy skończyłem, oczywiście jako pierwszy, prawym pędzelkiem śledziłem temat kociorozmowy przy stole, a lewym nasłuchiwałem to, co dzieje się w kuchni.


Ku mojemu rozczarowaniu nowe naczynia nie pojawiały się, a Ruski wciąż konsumowały zawartość swoich kubków, jednocześnie mrucząc o Niebieściuchowych sprawach w ogóle. Co gorsza każdy miał ponad połowę i jadł tak wolno, że ja w tym czasie z pewnością opędzlowałbym trzy miski, jak nie więcej.  ważniak Pomyślałem, że może kubek posiada gdzieś tajny przycisk i tak jak w Piwnicy pod Kocurrami, po jego naciśnięciu, naczynie napełni się jedzonkiem samo?. Nic z tych rzeczy Drodzy Czytelnicy. Trzykrotnie obszukałem i obwąchałem i nie trafiłem na żaden traf. Ruski w tym czasie mruczały o gimnastyce kociosportowej i balecie kociorosyjskim, wspominały czasy kociocarskie i co jakiś czas naśmiewały się z kraju moich przodków, twierdząc że wcale nie jest on największym mocartswem świata, jak mu sie wydaje i że wcale nie byli pierwsi w kociokosmosie.  ważniak Słysząc te słowa, napuszyłem się ze złości i trochę przystopowali, a kiedy zobaczyli mój lwi wyraz pyszczka, natychmiast zaczęli rozmawiać o tym, jak radzić sobie na śniegu i mrozie.


  Pomimo upływającego czasu, każdy z Rusków, łącznie z Mufasą, wciąż mieli jeszcze jedzenie w kubkach. Co więcej siedzenie na tak małym krześle, zaczynało mi coraz bardziej doskwierać i sprawiać ból. Kręciłem się, jakby mnie pchły zaatakowały, a mój kudłaty ogon zamiatał podłogę i od czasu do czasu ktoś na niego nadepnął łapą. Czułem się coraz bardziej niekomfortowo, a sytuację pogorszył głos Głodomorka i jego rodziny zamieszkującego mój żołądek, którzy domagając się natychmiast pożywenia, nie oszczędzali na hałasie wydobywającym się z mojego wnętrza. haha  Burczało mi w brzuchu, że nic tylko się wstydzić! Niebieściuch natychmiast domyślił się, że chciałbym już wracać do domku, to też dokończył zawartość swojego kubka, pożegnaliśmy się z Ruskami i za chwilę przeczołgaliśmy się pod płotem, gdzie czekała na mnie porządna micha! Wieczorem leżąc przy Pańci, pomyślałem sobie, że te Niebieściuchowe kluby niczym nie dorównają Maine coonowym, a i tak wszędzie dobrze, a w domku przy naszych lekko mądralińskich Ludziowatych najlepiej! 

 hehe 
Kot_Ursus
35 łapek (comments)