Po kociomotoryzacyjnych prezentacjach mojej kocioosoby w przeróżnych kociorvette wylądowałem z Mufasą w człowieczym pojeździe. Tym razem z prawdziwymi koniami mechanicznymi i paliwem w zbiorniku. Ludzki samochód coś jednak połączyło z moimi super autami, a mianowicie obydwa do uruchomienia potrzebowały człowieka. 😉
Jako że my to starzy wyjadacze, o przepraszam określenie te opisuje mnie celniej, nie zaskoczyło nas dokąd i po co jechaliśmy. Kierunek gabinet weterynaryjny. Niebieściuch został ulokowany na przednim siedzeniu w transporterku, skąd miał stały podgląd na kierującego Pańcia. Nawet zbytnio nie śpiewał i nie jęczał. Pańcio od czasu do czasu wkładał palce między kratkę drzwi transporterka, co całkowicie uspokajało mojego wyniosłego Współmieszkańca. Ja zaś siedziałem z tyłu z Pańcią. Moje gabaryty i ruchliwy charakter raczej nie nadawały się do drugiego transporterka. Dlatego leżąc na kocyku drogę spędziłem w lekkim napięciu. Nie pomruczę zestresowałem się i w którymś momencie popuściłem kilka kropelek pewnej cieczy, którą potem Ludziowaci musieli wyczyścić. Kociompromitacja to mało pomruczane! 😎
A w gabinecie, który został wyremontowany, powitał nas Pan Weterynarz. Jak zwykle nas przebadał, osłuchał, zważył, zaszczepił. Gdy zaglądał w moje zębiska, syknąłem w jego kierunku, dając do zrozumienia, że sobie nie życzę, na co w ogóle nieprzestraszony zaczął się śmiać i to z moimi Ludźmi. Kolejna kociompromitacja. Szczęśliwie waga pokazała mniejszy ciężar mojego ciała, kamień z serca szczególnie spadł Pańci, gdyż to głównie ona mnie karmi. W zeszłym roku Pan Wet-nie wiedzieć czemu- zwrócił się do niej, aby kontrolować i pilnować mnie, gdy okazało się, że przytyłem. Teraz ważę 8,25kg i w porządku. Niebieściuch w normie 4,14 kg. Podczas gdy Niebieściuch był badany, mogłem swodobnie obwąchać i rozejrzeć się po gabinecie i nie tylko.
-Do zobaczenia za rok oznajmił Pan Wet, a my pomyśleliśmy: "oby".
A potem wróciliśmy do domku...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz