492. Imieninowy incydent

Tu ponownie Luna- sąsiadka Ruska i Olbrzyma. Kilka dni temu wydarzył się pewien incydent, który wydawałoby się, że poróżni mnie z Pańcią Mufasy i Ursusa, ale na szczęście tak się nie stało. Można pomruczeć szczęście w nieszczęściu. Otóż, jak to codziennie się dzieje, wpadłam w odwiedziny do tych Ludzi. Moim czarnym nosem wyczułam jakiś imieninowy smakołyk, to też nie mogłam przepuścić okazji na mały poczęstunek. Wskoczyłam więc do nich przez okno, rozłożyłam się na podłodze- jak tu na zdjęciu i czekałam na dalszy bieg wydarzeń. Pańcia zagadała się z Pańciem na jakiś człowieczy temat, trzymając w ręku tackę z kubkiem i talerzykiem. Tak się zaangażowała w tę rozmowę, że zapomniała, że chodzi się do przodu! I szła wolno tyłem w kierunku kuchni, żeby zanieść brudne naczynia. Ja w tym czasie wygodnie sobie leżałam. Można się więc domyślić, co było potem. Pańcia Kocurów nieświadomie nadepnęła mi na łapkę, ja się przestraszyłam i w odwecie zaatakowałam jej prawą stopę. Wbiłam w nią pazur, dając doniosły głos. Pańcia krzyknęła, uniosła stopę i łzy z bólu napłynęły do jej oczu. Musiała szybko przemyć ranę, mówiąc że nie wiedziała, że jestem tuż za nią. Tak mi wstyd, ale naprawdę nie chciałam. Zgubiło mnie to, że Ludzie nie słyszą czasem naszych kocich kroków i dosłownie wchodzą nam w drogę, tudzież siadają na nas! Pańcia wie też, że nigdy bym jej nie zaatakowała, ale tym razem również ona zawiniła. Pogodziłyśmy się natychmiast, a teraz obie uważamy, jak chodzimy i gdzie leżymy, to znaczy ja leżę :)