673. Coś na zgodę, czyli dary Luny

Luna-Umcia i jej wytrzeszcz :)

Sprawa z rozbitym lustrem dawno przycichła. Ta Pańcia już o nim nawet zapomniała i pewnie kupi z czasem nowe, ale ja nie mogę się wciąż odnaleźć po tym, co zrobiłam. To wszystko przez Ursusa i Mufasę! Ten pierwszy mnie kusił, aby go ganiać, a ten drugi fascynował mnie swoją kocurrową silną kocioosobą. Hmm, ale to moja tajemnica i mojego Lunowego serca. Pomyślałam, że muszę jakoś zrekompensować tym Ludziom straty. Podrzuciłam im więc pod drzwi dwa takie oto okazy, widoczne na zdjęciu oraz sikorkę. Profesjonalna regulacja populacji gryzoni i ptaków z pierwszego tłuczenia- to moje motto! Nie wiem tylko, dlaczego moje dary wywowały dziwną reakcję tej Pańci w postaci wzięcia przez nią głębokiego oddechu, wydobycia odgłosu, jakby coś ją przestraszyło i zakrycie dłonią ust. Potem powiedziała Pańciowi, że u nich w ogródku to chyba powstanie niedługo cmentarz dla zwierzaków, bo stale wynajduje ku jej niechęci biedne ptaki albo gryzonie. Ale oboje zauważyli, że przynajmniej mogą być spokojni o to, że ich myszy nie zjedzą, bo Luna czuwa....To prawda, a nawet Olbrzymo i Rusek nie muszą zbytnio się wysilać. Dopóki mogę, będę kontrolować ten teren! :) A ludziowate no cóż...codziennie sprawdzają, czy czasem w trawie nie zagościły tajemnicze prezenty ode mnie...To z wielkiej sympatii do nich im je przynoszę, więc pozostaje im się z tym pogodzić.

:-)

Wyglądają jakby spały...