283. Pan Szaraczkiewicz

  Białaska panoszy się na całego i pomimo że to ona pierwsza odnalazła TYCH Ludzi to jednak nie jest ona jedyną kotką, która przyczyniła się do zarażenia ich miłością do nas-Mruczących Futrzaków. Ja również posiadam mój mały wkład i nie zamierzam się z tym ukrywać, a przeciwnie postanowiłem włamać się do bloga tych dwóch cwaniaczków i opowiedzieć więcej. Na imię mi podobno Moszi albo jakoś tak podobnie, jednak przez tych miłych homo sapiens zostałem nazwany Panem Szaraczkiewiczem lub Szaraczkiem. Nieciekawie, ale w ramach przyjaźni wybaczam im. Imię te miało być tymczasowe, gdyż Pani na poczekaniu je wymyśliła, w związku z moją rzekomą bezdomnością, a także chodziło o to, aby jakoś mnie odróżniać od tej tłuściochy Hrabiny.  

Filemoncia:Tylko nie tłuściochy- przemądrzały Biało-czarny Stworze!!!  

   Kiedy pierwszy raz pojawiłem się w domku tych miłych Państwa, a usłyszałem o nich od szwędającej się Filuchy, nie widząc obróżki na mojej szyi, uznali, że na pewno jestem bezpański i bezdomny. A to nieprawda. Nie pomruczałem im jednak tego, chciałem, aby jak najdłużej pozostali w swoim błędnym myśleniu, bo wiązało się to z tym, iż pozwalali mi przebywać na ich kanapie. Co jakiś czas mogłem liczyć na małe przekąski, a i nie skąpili mi tulonka i drapanka po futerku. Musiałem tylko pokazać Białasce, gdzie raki zimują, ale łatwo nie było. 

Należymy oboje do silnych kociobowości, równocześnie terytorialnych i rządzących się. Stoczyliśmy niejedną walkę i warczing o względy Państwa Niebieściucha i tego kudłatego Kotamerykańca  , czasem musiałem ustąpić, a czasem ona. Kiedy nie udało się zakopać wojennego toporu, zmuszeni zostaliśmy do podzielenia się fotelem i niebieskim kocykiem.

Czasem tylko fotelem...

 Pojawił się także problem związany z moją prawdziwą właścicielką i właścielem. Któregoś dnia zaczęli mnie po prostu szukać, burząc tym samym mój plan i zapukali do Państwa Mufasy i Ursusa. Zapytali, czy czasem nie widzieli oni biało-czarnego kocura. W tym czasie biegałem sobie po trawce, obserwując z ukrycia ptactwo. Pani tych dwóch Niebieskich Kreatur lekko zmieszana, nie wiedziała, co powiedzieć. Trochę skłamała, oznajmując że kręci się tu od czasu do czasu taki miły kocurek, ale zataiła informację, że dość często przesiaduję w ich w domku, do tego nawet raz nocowałem! Ale cicho   Kiedy tak sobie Ludzie rozmawiali, czym prędzej skierowałem się w ich stronę. Moja właścicielka ucieszyła się na mój widok, po czym wzięła mnie na ręce, pożegnała tamtą Panią i Pana, zabierając mnie na długo do domu. Przestała mnie wypuszczać, co bardzo mi się nie podobało. Pomimo to, ja również pozostanę w sercach tych Ludzi, ale muszę być kocim realistą, to Biała Markiza zawładnęła nimi pierwsza....

Kiedy nikt nie otwierał, dopominałem się pod oknem...
Mogłem spać nawet na worku, byle tam zostać...
Drzemki na niebieskim kocyku-niezapomniane...
Drzemki na Panu tych kocich kreatur-bezcenne!
I mnie fotelik nie jest obcy....
Niezapomniane pieszczotki...

Kot_Ursus

32 łapek (comments)

282. Filemoncia, ciąg dalszy...

  Nie boję się, ani tego małego Niebieściucha, ani tej włochatej Kupy Kłaków, to też dalej  posiedzę sobie u nich na blogu. Te dwie Kreatury zajęte swoimi sprawami, najczęściej związanymi z harówkami w różnych miejscach, z pewnością nie spostrzegą, że w ostatnim czasie włamuję się do ich kociego pamiętnika. Mam swoje zdanie, rządzę się i rozstawiam wszystkie koty po kątach. Słowem: silna ze mnie kociobowość i nikt nie jest w stanie ze mną wygrać. Nikt z kotowatych, bo przy tych Ludziach jestem delikatną i milusią Kocią Damą, pieszczoszkiem i mruczakiem w jednym. Mam im co prawda za złe, że sprowadzili sobie Mufasę i Ursusa, ale ile można się na nich gniewać i obrażać? Szkoda mojego kociego życia. Ale mimo że staram się im wybaczyć ich błąd, bo to w końcu tylko homo sapiens ;) ,wciąż noszę w sobie resztki urazy za obecność Ruska i tego kotamerykańskiego Żarłoczka w ich domku. To jest silniejsze ode mnie! Kiedy sobie pomyślę, że te dwa kocury pozajmowały mój fotelik, okrzykując go tronem i codziennie są tuleni i głaskani przez ich Ludzi oraz ucinają sobie drzemki w ich nogach, a podobno ten Olbrzym ładuje się do łóżeczka na poduszkę i żąda, aby go przykrywać kołderką i mruczy jak traktor, to zaczynam się poważnie denerwować. Pocieszam się jednak tym, że ci Ludzie myślą o mnie, często mnie wspominają i zachowali mnie w swoich sercach.

Potrafiłam dostosować się do każdych warunków, nawet spanko w pudełku na poduszeczce nie sprawiało mi problemu...

Spanko, a właściwie harówkę na niebieskim kocyku również dobrze wspominam...

Czasem sprawy przedstawiały się dość okrągło czy kuliście 

Na foteliku-niezapomniane chwile...

Wspomniane drzemki z Panem tych kocich kreatur...Bezcenne....

Potrafiłam dostosować się do każdych warunków i przybrać odpowiednie kształty, aby być tylko blisko Pana tych dwóch kocurów... 

A ja wyczułam, że Ludzie Mufasy i Ursusa chcieliby zadedykować mi wiersz:

Kot

Na małej wysepce, w oceanie dalekim, dalekim
mieszka mądry biały kot, co się pokłócił z człowiekiem;
mewa mu śpiewa,
a on na słońce poziewa;
morze mu szumi,
a on wszystko rozumie,
i wychodzi co dzień daleko nad wodę, po długim koralowym pomoście,
patrzeć, wyczekiwać, czy nie jadą, nie płyną, nie lecą nieznajomi,
wędrujący goście.

Kazimiera Iłłakowiczówna
Rymy dziecięce, Wydawnictwo Poznańskie 1986

Kot_Ursus

26 łapek (comments)

281. Refleksja Filemoncii

Nikt nie widzi, szczególnie te zarozumiałe i panoszące się dwa kocury, to tez pozwoliłam sobie po cichu, włamać się do tego bloga. Naprawdę mam na imię Fluffy, ale Ludzie Mufasy i Ursusa nazwali mnie Filemoncią na cześć białego Filemona z ich dzieciństwa, choćczasem moje imię przeobrażało się w Fildegardę, Filusię, Filkę, Milusię czy Fili. Szczerze mrucząc to mi obojętne, jak się do mnie woła, gdyż cierpię na głuchotę. Nie słyszę. Niestety taka przypadłość wielu białych kotów z niebieskimi oczami. Jestem nietuzinkową i nieprzeciętną Kocią Damą, terytorialną, niezależną,zawsze kroczącą  własnymi ścieżkami, inteligentną z własnym zdaniem, nazywaną również przez tych Ludzi: Markizą lub Hrabiną. Pomimo że mam swój domek i pana, to upatrzyłam sobie tych ludziowatych, po czym któregoś dnia zawitałam w ich progi domowe, a konkretnie parapetowe. Nigdy nie zapomnę, jak niesamowite wrażenie na nich zrobiłam, jak nie mogli oderwać ode mnie oczu z podziwu. Nie zapomnę też, jak przybiegałam do nich każdego dnia, a kiedy nikogo nie zastałam to czekałam pod ich oknem lub na murku. Nasza przyjaźń rozwijała się stopniowo, gdyż oni nie wiedzieli, jak się ze mną obchodzić, a i ja bacznie obserwowałam ich zamiary wobec mnie. Kiedy w końcu sobie ufaliśmy, stałam się prawie ich kotem, ku niechęci mojego prawdziwego właściciela. Zajęłam kocyk i fotelik, który dziś niestety przywłaszczyły sobie te dwa kociska, mogłam liczyć na kocie smakołyki, zabawy i pieszczotki, a kiedy mój opiekun wyjeżdżał, nocowałam u tych miłych ludziowatych. Wydawało się, że nic nie jest w stanie przerwać tej sielanki, że nasza odwzajemniona sympatia, a nawet miłość nigdy się nie skończy. Aż pewnego dnia ci Ludzie zapragnęli mieć własnego kota, gdyż ja nie mogłam z nimi zostać ze względu na to, iż domek już posiadałam. Pan Ursusa i Mufasy powiedział Pani, że musi się ona nastawić na moją niechęć do Ruska, warczenie na niego i zazdrość. Nie pomylił się, ponieważ nigdy nie zaakceptowałam tego małego Niebieściucha, a potem tej kudłatej Kupy Kłaków z przodkami z USA.

    Mimo że nasze drogi się rozeszły i nie mieszkamy już koło siebie, zajmuję specjalne miejsce w sercach Ludzi tych dwóch Niebieskich Kreatur, gdyż to ja stałam się przyczynkiem, dla którego pokochali koty na zawsze. Wcześniej nie interesowali się nami w ogóle, byłyśmy im obojętne, ot zwierzęta jak wszystkie inne. Oni natomiast nie mogą do dziś pojąć, jak mogli kiedyś nie zwracać uwagi na Mruczące Futrzaki. Dobrze, że późno, niż wcale, bo dzięki temu, uratowali się, a ponoć ludzie dzielą się na takich, co kochają koty i na takich, co jeszcze o tym nie wiedzą. Duma mnie rozpiera, bo to wszystko moja zasługa. Miałam noska, gdyż wiedziałam kogo sobie wybrać, do tego zaczarowałam ich kotomanią i nigdy mi tego nie zapomną. Wiem, że za mną tęsknią i stale o mnie myślą. Mnie jest przykro, że prawdopodobnie nigdy już się nie spotkamy. No chyba, że jakiś cud się wydarzy lub przypadek. 

Uwielbiałam drzemki z Panem tych dwóch kocich kreatur....

Uwielbiałam pozować...

 

Szczególną więź nawiązałam z Panem tych panoszących się kocurów...

Dla Kochanej Filemoncii Autorka bloga.

Kot_Ursus

29 łapek (comments)

280. Dwa lata naszego bloga!

 Tym razem wkradłam się do bloga ja, czyli Pańcia Ursusika i Mufaski. Korzystam z okazji, kiedy don kocurra harują w swoich koszykach. Zajęte "poważnymi" kocimi sprawami, myślą, że ja nie wiem, co one tu wypisują.  Moja rola nie ograniczy się więc dziś jedynie do wciśnięcia przycisku "publikuj", w który ogromna łapa Olbrzyma nie potrafi trafić.
  Wczoraj minęły dwa lata od kiedy ten blog istnieje. Nie planowałam co prawda pisania go okiem kota, a raczej z mojej perspektywy. Doszłam szybko do wniosku, że tak będzie nudno i nieciekawie. Ursusik po przybyciu do nas okazał się tak innym kotem, wręcz przeciwieństwem statecznego, choć energicznego, cichego i poważnego Mufasy, że wpadłam na pomysł, że trzeba spisywać gdzieś jego wybryki na pamiątkę. Mając 3 miesiące, już dorównywał wzrostowi i wadze naszego Ruska. Do tego w głowie mu było głównie jedzenie, czego nie widziałam u żadnego kota na taką skalę, a podkradanie z miski jego starszego współmieszkańca i obżartuchowanie się,  które dla śmiechu nazywam żarłoczkiewiczowaniem, głównie przyczyniło się do tego, że wtedy w listopadzie usiadałam przed komputer. I zaczęłam pisać...Blog w moim wyobrażeniu miał mieć wesoły i śmieszny charakter, jako opozycja do często smutnych i refleksyjnych kocich blogów. Powstał jakby dla równowagi, ale również i mnie samej miał poprawiać humor. Nie zawsze notki tworzę będąc w stanie euforii, chciałoby sie rzec koteuforii  , bo wiadomo, że życie niesie różne troski i zmartwienia. A tu jest takie miejsce, gdzie można na chwilę o nich zapomnieć i po prostu pośmiać się. Za to jestem wdzięczna Ursusowi i Mufasie, bo od kiedy z nami zamieszkali śmiejemy się częściej z mężem, a do tego dostarczają mi nie lada inspiracji do notek. Do dziś postów np. o kociomodzie nie jestem w stanie przeczytać bez zaśmiania się. 
   Pisanie początkowo opierało się na tym, co działo się naprawdę w życiu małego Ursusika, a w pierwszym zamyśle chciałam, aby tylko Olbrzym opowiadał o swoich przygodach, spostrzeżeniach, wybrykach i kocich "problemach". (Stąd też tytuł bloga, zaczerpnięty od lubianego przez nas serialu, a który ciężko dziś już zmienić).
  Po jakimś czasie postanowiłam dołączyć Ruska do załogi bloga. Obgadywanie i narzekanie  na Mufasę przez Kudłacza trochę mi się znudziło. Stopniowo też zaczęłam dorzucać szczyptę mojej wyobraźni i fantazji, które od jakiegoś już czasu można zauwazyć w postach. Tak jakby dawno temu moja uśpiona dzięcięca natura lekko się rozbudziła...
  Kiedy dwa lata temu usiadłam pierwszy raz do spisywania Ursusikowych przygód, nie sądziłam, że tak fajnie się tu zrobi. Brana często za dziecko, doczekałam się dorosłych Czytelników, miłośników kotów, którzy chwytają, że tak powiem humor tego bloga. Nie znając mnie, wiedzą, że zawsze żartuję i rozumieją, że trzeba wszystkie te historie czytać z przymrużeniem oka. Bardzo mi się podoba, że odpowiadacie w komentarzach w takim samym tonie, że pomimo iż z pewnością lubicie też np. psy, potraficie wcielić się w Wasze koty, które trzymają się razem, by nawyzywać tym "szczekaczom".    Młodsze Czytelniczki z kolei zachwycają mnie dojrzałością pisania. Mnie trochę średnio wychodzi romansowanie Mufasy i Laki, bo ciężko jest flirtować z perspektywy kocura-chłopaka, kiedy jest się dziewczyną. Ale Pani Laki na pewno rozumie.   Pozostaje Wam drodzy Czytelnicy podziękować za obecność tutaj i niech nasze koty nadal nas uszczęśliwiają...Ja tymczasem kończę, bo Ursusik się obudził  

Kot_Ursus

28 łapek (comments)

279. Babcia Africa Princess, czyli Czarnulka Kerii

  Moi drodzy Czytelnicy, całkiem zapomniałem, iż moja droga Babcia posiada czarne umaszczenie futerka. Nawet Jej imię wskazuje, że ma coś wspólnego z tym kolorem, gdyż w rodowodzie ma wpisane Africa Princess, choć na co dzień Kerii. Chciałem Babciu życzyć Ci wszystkiego najlepszego z okazja Dnia Czarnego Kota!!!

Wnusiu, dziękuję Ci za życzenia. Może na zdjęciach nie jestem do końca taka czarnulka, ale to chyba zależy jak padło na mnie światło. W każdym razie cieszę się, że o mnie pamiętałeś, a także słyszałam, że nawiązałeś kontakt z moją Mamą, a Twoją Prababcią, czyli Wiktorią oraz moim Tatą, a Twoim Pradziadkiem Radio Ga-ga. To bardzo miłe. Pozdrawia Cię również Dziadek Jucon, a ja chciałam Ci szepnąć do ucha i pędzelka, żebyś nie bał się tak kółka na pazurku, bo koci ślub to nic strasznego....

Tu Ursusik: Ach ta Babcia, jak nie Ona to Prababcie i Praprababcie muszą za wszelką cenę namawiać mnie na porzucenie życia na kocią łapę...Muszę poważnie pomruczeć z kocurrową częścią mojego rodu 😉Ciekawe, co oni na to?

Kot_Ursus

14 łapek (comments)

278. Dzień Czarnego Kota

  Dziś drodzy Czytelnicy, o czym nie wiedzieliśmy, świętuje się Dzień Czarnego Kota. Co prawda ani ja Ursusik, ani Mufasa nie posiadamy czarnego futerka, to chcielibyśmy mimo to przypomnieć, że wśród nas są kotowate o takim kolorze umaszczenia. Wszystkiego dobrego "Czarnuszki"!   Oto co znaleźliśmy w internecie: 

    "Dzień Czarnego Kota obchodzony będzie po raz pierwszy we Włoszech 17 listopada z inicjatywy krajowego stowarzyszenia obrony zwierząt i środowiska.Licznymi zapowiedzianymi na ten dzień imprezami organizacja chce uczcić czarne koty, uważane z powodu przesądów za sprawców wszelkich nieszczęść. Termin wybrano nieprzypadkowo: to właśnie 17. dzień miesiąca uważany jest w tym kraju za najbardziej pechowy.Główne obchody odbędą się w Mediolanie, gdzie otwarta zostanie między innymi wystawa portretów czarnych kotów. Również tam, podobnie jak w Rzymie, odbędą się parady i pikniki właścicieli czarnych kotów, oczywiście ze zwierzętami w roli głównej. Celem tego dnia, jak wyjaśniło stowarzyszenie, jest nie tylko wystosowanie apeli o opiekę nad czworonogami, ale także walka z uprzedzeniami i przesądami, które - podkreślono - są wyjątkowo krzywdzące dla czarnych kotów. Szczególnego pecha, jak zauważyli obrońcy praw zwierząt, czarne koty mają właśnie we Włoszech, bo to tu przedstawia się je w jak najgorszym świetle i są źle traktowane.Według statystyk co roku we Włoszech znika 60 tysięcy czarnych kotów, które są porywane, a nawet zabijane w trakcie satanistycznych rytuałów, zwłaszcza podczas obchodów Halloween". 

Źródło: link


Witam Czytelników bloga Ursusa i Mufasy, co prawda nie znam Was kocurra kociobiście, ale kiedyś przychodziłem w odwiedziny do Waszych Ludzi. Mieszkałem w dawnym sąsiedztwie Waszych Opiekunów, a Was wtedy nie było jeszcze na świecie. Wasza Właścicielka nazwała mnie Sumem, gdyż moje wąsiki przypominały jej taką rybę, hmm. Dziwne skojarzenie, przyznacie, ale niech już zostanie. Bardzo lubiłem Waszych Ludziowatych i wraz z innymi sąsiedzkimi kotami od czasu do czasu zaglądaliśmy w Wasze dawne progi domowe. Rozumiem, że te święto to szczególnie z myślą o mnie? Mrucząco dziękuję Chłopaki.

Kot_Ursus

12 łapek (comments)

277. Pradziadzio Pavarotti i Prapraprababcia Whitney Houston

http://www.chat-mainecoon.com/pages/reproducteurs/pavarotti.htm

Prawnusiu, mnie przedstawiać nie trzeba, gdyż Twoi Czytelnicy oraz Koci Przyjaciele powinny mnie już znać. A jeśli zapomnieli, bo nie sposób, co z pewnością przyznasz, czasem zapamiętać wszystkich Twoich przodków, w tym Pradziadków czy Prapradziadków to przedstawię się jeszcze raz. Mam na imię Pavarotti i jednocześnie jestem kolejnym Pradziadziem Ursusika, po którym mój Prawnusio odziedziczył talenty muzyczne, gdyż moje imię, które nazwiskiem nie jest, zobowiązuje. Jako że stale mamy ze sobą wirtualny kontakt, w którym doradzam Ci w kwestiach kocioważnych, tym samym pragnąłbym kolejny raz nadmienić, abyś nie pędzlował misek w tempie torpedy i nie podkradał Mufasie jedzonka. A tymczasem wracając do Twoich genów muzycznych, czuję się bardzo zaszczycony pomruczeć Ci, iż moja Babcia, a Twoja Prapraprababcia! nosi piękne imię, czyli Whitney Houston. Tak, tak Prawnusiu, to wielka Diva, po której z pewnością odziedziczyłeś muzykalność, a która pododobnie jak Pradziadzio Radio Ga ga zajmuje się innym rodzajem muzyki, niż ja. Twoja wszechstronność Ursusiku polega na tym, iż potrafisz odnaleźć się, za sprawą genów Twojej Prapraprababci oraz Pradziadziadka Radio Ga ga, w świecie muzyki kociorozrywkowej, ale także dzięki mnie w świecie śpiewu kotoperowego. 
A oto zdjęcie mojej Babci, a Twojej Prapraprababci.

Cozy Farm's Whitney Houston
http://mainewood.ru/parents/big_brother/16.jpg

Tu Ursusik: Moi drodzy Czytelnicy, poznawanie moich przodków i ich odwiedziny na blogu są tak absorbującym i niesamowitym przeżyciem, że chwilowo nagranie mojej kociopłyty utkwiło, jak to mruczą, w martwym punkcie.... Tymczasem nie mogę wyjść z podziwu,  a szczególnie moi Ludzie, z mnogości kociobistości występujących w moim drzewie genealogicznym....Pozdrawiam także moje Rodzeństwo, szczególnie moich braci: Climbera, Vancouvera oraz siostrę Saharę....
To też Wasi przodkowie i wszyscy są z nas dumni!  

Kot_Ursus

27 łapek (comments)