477. Ponownie wita Pan Jeż

 Witam, dawno mnie było, ale jestem już z powrotem. Tak to bywa, że zmuszony trudną sytuacją jeżową, błąkam się po ogródkach ludzkich w celu znalezienia czegoś do zjedzenia. Nawet tych Kocurów się nie  boję, bo jak tylko zbliżą się do mnie, od razu ustawiam się w tryb obronny, strosząc kolce. Z uwagi na czyhające niebezpieczeństwo w postaci złych ludzi, (tak tak, ani kot, ani pies, ani nawet zamieszkujące pobliski staw kaczki i czapla nie zrobią mi takiej krzywdy, jaką mogłyby wyrządzić tzw. naczelne, hmm!), muszę czekać, aż się ściemni i kiedy wszyscy pójdą spać. Zdarza się więc, że spaceruję od ogródka do ogródka w środku nocy. Gdyby nie fakt, że ta Pańcia zapomniała pewnego dnia wystawić śmietnik, a co na szczęście jej się przypomniało o dosyć późnej porze, to nie wiedziałaby, że właśnie wyjadam resztki, które mi pozostawiła i wesoło biegam po trawce. I tak, kiedy już Ludzie Ursusa i Mufasy stracili nadzieję, że mnie jeszcze kiedykolwiek zobaczą, tak oto pojawiłem się. Kocury, łącznie z tą czarną Luną, obserwowały moje poczynania, a kiedy zbliżyli się za blisko, natychmiast stawałem się niedostępny i ostry. Na zdjęciu dojadam ostanie kęsy z niedawnej operacji "Wróbel", którymi poczęstowały mnie Niebieściuchy. Może nie połączy nas wielka przyjaźń, ale powiem, że to nawet klawe chłopaki. I ta dziewczyna też.